Poniżej przedstawiono przebieg przemiany jądrowej, która zachodzi w wyniku bombardowania jąder pewnego izotopu uranu przyśpieszonymi cząstkami 𝛼.
Powstający nuklid X jest nietrwały i ulega rozpadowi β–, którego produktem jest izotop ameryku 241Am.
Na podstawie: A. Czerwiński, Energia jądrowa i promieniotwórczość, Warszawa 1998.
Napisz równanie opisanej przemiany jądrowej, w której powstaje nuklid X. Uzupełnij
wszystkie pola w poniższym schemacie. Zastosuj symbole chemiczne pierwiastków.
Nadtlenek wodoru jest to substancja nietrwała, którą należy przechowywać w zimnym
i ciemnym miejscu, gdyż w innych warunkach ulega powolnemu rozkładowi. Postęp rozkładu
nadtlenku wodoru można badać np. za pomocą techniki miareczkowania.
W termostatowanym naczyniu umieszczono roztwór H2O2 o pewnym stężeniu, który
utrzymywano w temperaturze 40 °C. W równych odstępach czasowych z tego roztworu
pobierano próbki, które schładzano i miareczkowano za pomocą zakwaszonego roztworu
manganianu(VII) potasu o stężeniu 0,0020 mol ∙ dm−3. Podczas miareczkowania zachodziła
reakcja opisana równaniem:
Objętość każdej pobieranej próbki była równa 2,0 cm3. Uzyskane wyniki przedstawiono
w tabeli.
Czas, minuty
0
10
20
30
Objętość KMnO4, cm3
19,1
14,2
9,9
6,2
6.1. (0–2)
Uzupełnij poniższą tabelę, a następnie narysuj wykres przedstawiający zależność
stężenia nadtlenku wodoru od czasu. Wartość stężenia zapisz w zaokrągleniu do
trzeciego miejsca po przecinku.
Czas, minuty
0
10
20
30
Stężenie molowe H2O2, mol ∙ dm−3
0,048
0,036
Obliczenia pomocnicze:
6.2. (0–1)
Uzupełnij zdania. Wybierz i zaznacz jedną odpowiedź spośród podanych w każdym
nawiasie.
Szybkość reakcji rozkładu nadtlenku wodoru wraz z upływem czasu (rośnie / maleje /
nie ulega zmianie).
Szybkość reakcji rozkładu nadtlenku wodoru w temperaturze 40 °C jest (większa niż /
mniejsza niż / taka sama jak) w temperaturze 20 °C.
Produktem reakcji stałego chlorku sodu ze stężonym kwasem siarkowym(VI) jest
chlorowodór. Ten związek chemiczny rozpuszcza się m.in. w wodzie i w benzenie.
W przeciwieństwie do wodnego roztworu chlorowodoru, roztwór chlorowodoru w benzenie
nie przewodzi prądu elektrycznego.
8.1. (0–1)
Uzupełnij poniższe zdania. Wybierz i zaznacz jedną odpowiedź spośród podanych
w każdym nawiasie.
Cząsteczka chlorowodoru jest (niepolarna / polarna), ponieważ wiążąca para elektronowa
jest (silniej przyciągana przez atom chloru / silniej przyciągana przez atom wodoru /
z jednakową siłą przyciągana przez oba atomy). Stężony kwas siarkowy(VI) wypiera
chlorowodór z chlorków, ponieważ chlorowodór jest (lotny / nietrwały).
8.2. (0–1)
Uzupełnij tabelę. Wpisz we właściwe pola nazwy rozpuszczalników (woda, benzen), dla
których podano wartości rozpuszczalności chlorowodoru w temperaturze 20 °C.
Rozpuszczalność, g HCl w 1 dm3 rozpuszczalnika
13,7 g chlorowodoru w 1 dm3 rozpuszczalnika
721 g chlorowodoru w 1 dm3 rozpuszczalnika
Nazwa rozpuszczalnika
8.3. (0–1)
Wyjaśnij, dlaczego wodny roztwór chlorowodoru przewodzi prąd elektryczny,
a roztwór chlorowodoru w benzenie nie przewodzi prądu. Porównaj budowę
rozpuszczalników i konsekwencje ich oddziaływań z substancją rozpuszczoną.
Zbadano odczyn wodnych roztworów trzech soli: NaHCO3, ZnCl2 i CH3COONH4 za pomocą
uniwersalnych papierków wskaźnikowych. Wyniki doświadczenia pokazano na zdjęciu.
9.1. (0–1)
Uzupełnij tabelę. Przyporządkuj numery probówek do wzorów badanych soli.
Wzór soli
Numer probówki
NaHCO3
ZnCl2
CH3COONH4
9.2. (0–1)
Oceń prawdziwość poniższych zdań. Zaznacz P, jeśli zdanie jest prawdziwe, albo F –
jeśli jest fałszywe.
1.
W roztworze znajdującym się w probówce 1. reakcji z wodą uległy aniony, a w roztworze, który umieszczono w probówce 3., reakcji z wodą uległy kationy.
P
F
2.
W roztworze, który umieszczono w probówce 2., reakcji z wodą uległy zarówno kationy, jak i aniony.
Azotki berylowców, o wzorze ogólnym Me3N2 (Me – atom berylowca), powstają w trakcie
ogrzewania tych metali w atmosferze azotu. Są to związki o budowie jonowej składające się
z kationów metali i anionów azotkowych N3–.
W wyniku spalania magnezu w powietrzu powstają dwa związki o stałym stanie skupienia:
tlenek magnezu i azotek magnezu. Te reakcje można opisać równaniami:
2Mg + O2 → 2MgO
3Mg + N2 → Mg3N2
Azotek magnezu reaguje z wodą zgodnie z poniższym równaniem:
Mg3N2 + 6H2O → 3Mg(OH)2 + 2NH3
Uzupełnij tabelę. Uwzględnij stałą Avogadra i napisz, ile kationów magnezu i anionów
azotkowych znajduje się w 1 molu azotku magnezu.
Poniżej przedstawiono równania reakcji, które przebiegają w wybranych półogniwach redoks.
Półogniwo
Równanie reakcji elektrodowej
A
MnO−4 (aq) + 8H+ (aq) + 5e− ⇄ Mn2+ (aq) + 4H2O
B
Fe3+ (aq) + e− ⇄ Fe2+ (aq)
W tych półogniwach elementem przewodzącym jest platyna – nie bierze ona udziału
w reakcji elektrodowej.
12.1. (0–1)
Uzupełnij poniższy zapis, tak aby powstał schemat ogniwa galwanicznego
zbudowanego z półogniw A i B, które generuje prąd w warunkach standardowych.
Napisz, które półogniwo pełni funkcję anody, a które – katody w pracującym ogniwie.
(–) Pt funkcja półogniwa
| || |
Pt (+) funkcja półogniwa
12.2. (0–1)
Napisz w formie jonowej sumaryczne równanie reakcji, która zachodzi w pracującym
ogniwie zbudowanym z półogniw A i B.
W oddzielnych zlewkach przygotowano wodne roztwory następujących substancji:
I
II
III
IV
V
CH3COONa
HCl
KOH
NH4Cl
NaCl
Wszystkie roztwory miały stężenie molowe 0,1 mol ∙ dm−3 i były przechowywane w temperaturze −25°C.
12.1. (0–1)
Spośród wymienionych wyżej roztworów wybierz roztwór: o najniższym pH, o pH = 7 oraz o najwyższym pH. Wpisz poniżej odpowiednie numery, którymi oznaczono te roztwory w powyższej tabeli.
Roztwór o najniższym pH
Roztwór o pH = 7
Roztwór o najwyższym pH
12.2. (0–1)
Określ wartość pH roztworu wodorotlenku potasu wymienionego w tabeli powyżej.
Nawozy stosowane do zasilania gleby w azot mogą powodować jej zakwaszanie i nie
powinny być stosowane do nawożenia gleb kwaśnych.
Spośród wymienionych poniżej związków:
NaNO3
Ca(NO3)2
(NH4)2SO4
wybierz i zaznacz ten, który może spowodować dalsze zakwaszenie gleby kwaśnej.
Napisz w formie jonowej równanie reakcji, której przebieg skutkuje zakwaszeniem
gleby przez wybrany związek. Zastosuj definicję kwasu i zasady Brønsteda.
