W dwóch probówkach znajdował się rozcieńczony wodny roztwór kwasu siarkowego(VI),
a w dwóch innych probówkach – stężony roztwór kwasu azotowego(V). Przeprowadzono
doświadczenie, którego przebieg zilustrowano na poniższym schemacie.
Objawy reakcji zaobserwowano w probówkach I, II i IV.
17.1. (0-1)
Napisz wzór lub nazwę kwasu, którego roztwór znajdował się w probówkach I i II
(kwas A), i wzór lub nazwę kwasu, którego roztwór znajdował się w probówkach
III i IV (kwas B).
Kwas A
Kwas B
17.2. (0-1)
Napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji zachodzącej w probówce IV.
Przeprowadzono doświadczenie zilustrowane poniższym schematem.
Powstanie malinowego zabarwienia roztworu zaobserwowano tylko w jednej probówce, a pH wodnego roztworu w probówce, w której nie uzyskano malinowego roztworu, było mniejsze od 7.
Z dwóch jonów: PO3−4 i H2PO−4, tylko jeden może pełnić zarówno funkcję zasady
Brønsteda, jak i funkcję kwasu Brønsteda.
Wybierz ten jon. Uzupełnij podane poniżej zapisy, tak aby otrzymać dwa równania reakcji (w środowisku kwasowym i zasadowym) z udziałem wybranego jonu.
Do wykrywania tlenku siarki(IV) w powietrzu w warunkach laboratoryjnych jako odczynnik
można zastosować chloran(V) potasu. W płuczce z roztworem odczynnika pochłonięty
z powietrza tlenek siarki(IV) ulega reakcji opisanej poniższym schematem.
SO2 + ClO−3 + H2O → SO2−4 + Cl− + H+
Powstające jony SO2−4 wykrywa się za pomocą roztworu chlorku baru.
18.1. (0-2)
Napisz w formie jonowej z uwzględnieniem liczby oddawanych lub pobieranych
elektronów (zapis jonowo-elektronowy) równanie reakcji utleniania i równanie
reakcji redukcji zachodzących podczas tego procesu. Uwzględnij, że w reakcji
bierze udział woda.
Równanie reakcji utleniania:
Równanie reakcji redukcji:
18.2. (0-1)
Uzupełnij współczynniki stechiometryczne w poniższym schemacie.
Do zakwaszonego wodnego roztworu manganianu(VII) potasu dodano wodny roztwór
nadtlenku wodoru. Zaobserwowano, że początkowo fioletowy roztwór uległ odbarwieniu,
a zawartość probówki zaczęła się pienić.
Napisz w formie jonowej skróconej z uwzględnieniem pobranych lub oddanych
elektronów (zapis jonowo-elektronowy) równania procesów redukcji i utleniania,
zachodzących w czasie opisanej reakcji. Uwzględnij, że reakcja przebiega w środowisku
kwasowym.
W trzech probówkach zawierających wodny roztwór siarczanu(VI) miedzi(II) umieszczono
metalowe płytki. W probówce I – płytkę kadmową, w probówce II – płytkę srebrną,
a w probówce III – płytkę aluminiową. Po pewnym czasie płytki wyjęto, osuszono i zważono.
19.1. (0-1)
Ustal, czy masa metalowych płytek się zmieniła (wzrosła lub zmalała), czy nie
uległa zmianie.
Płytka kadmowa
Płytka srebrna
Płytka aluminiowa
Masa płytki
19.2. (0-1)
Napisz w formie jonowej skróconej równanie reakcji, której wynikiem był wzrost
masy płytki zanurzonej w roztworze siarczanu(VI) miedzi(II).
Zbudowano ogniwo według schematu przedstawionego na poniższym rysunku.
20.1. (0-1)
Oblicz siłę elektromotoryczną (SEM) ogniwa, którego schemat przedstawionorysunku, w warunkach standardowych.
SEM =
20.2. (0-1)
Napisz w formie jonowej skróconej sumaryczne równanie reakcji zachodzącej
w czasie pracy tego ogniwa.
SEM ogniwa galwanicznego zależy nie tylko od wartości potencjału standardowego
półogniw, z których jest zbudowane, lecz także od stężenia jonów w roztworach tworzących
półogniwa. Wartość potencjału półogniwa E – wyrażonego w woltach – oblicza się
z równania Nernsta. Dla półogniwa metalicznego równanie to określa wpływ stężenia jonów
metalu [Mez+] na wartość potencjału półogniwa i dla T = 298 K przyjmuje postać:
E = E° + 0,059z ⋅ log[Mez+]
gdzie: E° to potencjał standardowy półogniwa, z – liczba elektronów różniących formę
utlenioną metalu od jego formy zredukowanej w procesie Me ⇄ Mez+ + ze− .
20.3. (0-1)
Uzupełnij poniższe zdania. Wybierz i zaznacz właściwe wzory spośród podanych
w nawiasach.
Podczas pracy opisanego ogniwa ubywa jonów (Cd2+ / Ni2+).
Aby zwiększyć siłę elektromotoryczną tego ogniwa, należy zwiększyć stężenie (CdCl2 (aq) / NiCl2 (aq)).
W celu zbadania efektu cieplnego reakcji chemicznych przeprowadzono cztery doświadczenia
oznaczone numerami I–IV. Mieszano po 100 cm3 wodnych roztworów substancji,
wymienionych w odpowiednich wierszach tabeli, o stężeniu molowym 0,2 mol ⋅ dm−3
i o początkowej temperaturze równej 25°C. Następnie zmierzono temperaturę każdej
z otrzymanych mieszanin.
Numer doświadczenia
Substancja rozpuszczona w 1. roztworze
Substancja rozpuszczona w 2. roztworze
I
chlorek baru
siarczan(VI) sodu
II
kwas solny
wodorotlenek potasu
III
wodorotlenek baru
kwas siarkowy(VI)
IV
kwas azotowy(V)
wodorotlenek sodu
Zaobserwowano, że w każdym doświadczeniu temperatura uzyskanych mieszanin była
wyższa niż temperatura użytych roztworów i że przyrost temperatury ΔT w niektórych
doświadczeniach był taki sam.
21.1. (0–1)
Napisz w formie jonowej równanie reakcji ilustrujące przemiany, które dokonały się podczas doświadczenia oznaczonego numerem III.
21.2. (0–1)
Napisz numery wszystkich doświadczeń, w których zaobserwowany wzrost temperatury ΔT był jednakowy.
Przeprowadzono doświadczenie zilustrowane poniższym schematem.
Celem doświadczenia było odróżnienie dwóch, oznaczonych umownie literami X i Z, metali,
z których wykonano płytki. Wiadomo, że jednym metalem był cynk, a drugim – nikiel.
Po pewnym czasie obie płytki wyjęto z roztworów, osuszono i zważono. Stwierdzono,
że zmieniła się tylko masa płytki wykonanej z metalu X.
Uzupełnij poniższe zdania. Wybierz i zaznacz właściwe określenie spośród podanych w każdym nawiasie oraz napisz w formie jonowej skróconej równanie zachodzącej reakcji.
Masa płytki wykonanej z metalu X się (zmniejszyła / zwiększyła).
Podczas przeprowadzonego doświadczenia przebiegła reakcja zilustrowana równaniem:
